Aleksander Kamiński urodził się 28 stycznia 1903 r. w Warszawie. W 1905 r. przeniósł się z rodzicami do Kijowa. Tam ukończył czteroklasową szkołę powszechną. To nie koniec przeprowadzek w jego młodzieńczym
okresie życia. W 1914 r. państwo Kamińscy przenieśli się do Rostowa, a dwa lata później do Humania. Po śmierci ojca w 1911 r. warunki materialne rodziny uległy znacznemu pogorszeniu, więc już w wieku 13 lat (czyli w 1916 r.) Aleksander rozpoczął pracę jako goniec w banku. Nie zaniedbał jednak edukacji- w 1918 r. zaczął uczęszczać do polskiej szkoły średniej w Humaniu. W tym samym roku związał się z harcerstwem - zapisał się do Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki. Był tam kolejno: zastępowym, przybocznym, drużynowym i kierownikiem Gniazda Humańskiego składającego się z drużyn harcerskich obu płci. W marcu 1921 r. państwo Kamińscy wrócili do Warszawy. Aleksander kontynuował naukę w Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w Warszawie. W 1922 r. zdał pomyślnie maturę i rozpoczął studia historyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1928 r. uzyskał tytuł magistra. Podczas studiów pracował: był kolejno od 1922 r. pomocnikiem wychowawcy, wychowawcą i kierownikiem bursy w Pruszkowie, od 1929 r. nauczycielem historii, a od 1930 do 1931 kierownikiem innej bursy. Był współzałożycielem, a później członkiem władz Związku Zawodowego Wychowawców. Nadal aktywnie działał w ZHP, przechodząc przez kolejne stopnie. Stworzył metodę zuchową (harcerska metoda wychowawcza dla
chłopców w wieku 8- 11 lat) i napisał powieści będące jednocześnie harcerskimi podręcznikami metodycznymi: "Antek Cwaniak", "Książka wodza zuchów" i "Krąg rady". Po wybuchu wojny został ewakuowany ze Śląska i przybył do Warszawy. Tam wszedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy. Po kapitulacji stolicy kierował prowizorycznym domem dziecka dla sierot wojennych. Od października 1939 działał w konspiracji, był członkiem Głównej Kwatery Szarych Szeregów. Wydawał podziemne czasopismo "Biuletyn Informacyjny" (od 1941 r. było to najważniejsze pismo konspiracyjne w okupowanej Polsce). Założył Organizację Małego Sabotażu "Wawer". To właśnie ta organizacja rysowała na murach kotwice Polski Walczącej. Innymi akcjami było m.in. : pisanie antyniemieckich haseł w miejscach
publicznych, gazowanie kin, kolportaż ulotek, akcje megafonowe. W czasie okupacji napisał swoją najsłynniejszą książkę: "Kamienie na szaniec". Wydał ją pod pseudonimem Juliusz Górecki.
Po wojnie od 1945 do 1950 r. był asystentem przy katedrach pedagogiki społecznej i pedagogiki ogólnej Uniwersytetu Łódzkiego. W międzyczasie, w 1947 r., został doktorem filozofii. Nadal czynnie działał w ZHP, ale w 1949 r. został usunięty z harcerstwa przez władze z przyczyn ideologicznych. Rok później odsunięty został także od pracy w Uniwersytecie Łódzkim. Do roku 1956 r. był pod czujną obserwacją UB. Po odwilży wrócił do pracy harcerskiej. Uczestniczył w rozmowach o możliwości reaktywowania ZHP. Jednak w związku z coraz silniejszymi próbami podporządkowania ZHP władzom PZPR po półtora roku zrezygnował z kierowniczego stanowiska. W 1958 r. powrócił na Uniwersytet Łódzki. Tam rok później uzyskał habilitację. Od 1962 r. był kierownikiem Katedry Pedagogiki Społecznej. W 1969 r. został profesorem nadzwyczajnym. W 1972 r. przeszedł na emeryturę. Powrócił do Warszawy i tam zmarł 15 marca 1978 r. Został pochowany na Powązkach obok bohaterów "Kamieni na szaniec".