Stefan Mirowski, ps. Bolek, Radlewicz, Nosowicz II, Prawdzic, Berek (ur. 14 marca 1920, zm. 13 lipca 1996 w Oslo) – instruktor harcerski w stopniu harcmistrza, porucznik Armii Krajowej w Szarych Szeregach, zawodowo zajmował się normalizacją techniczną.

Podczas II wojny światowej był organizatorem i komendantem oddziałów „Zawiszy” w Szarych Szeregach, kierownikiem wydziału Głównej Kwatery Szarych Szeregów oraz członkiem Komendy Głównej organizacji „Wawer”. 2 czerwca 1943 roku w Warszawie zginął jego brat, Tadeusz, broniąc się przed zatrzymaniem przez patrol żandarmerii. Po wojnie, do 1948 roku pełni funkcję zastępcy komendanta Warszawskiej Chorągwi ZHP. W 1949 roku zostaje usunięty ze Związku. Do służby wraca na fali odwilży w 1956 roku. Bierze udział w Krajowym Zjeździe Działaczy Harcerskich w Łodzi, zwanej Zjazdem Łódzkim. Następnie pełni funkcję sekretarza Centralnej Komisjii Weryfikacyjnej Instruktorów. W 1959 roku, po odejściu Kamińskiego z funkcji Przewodniczącego Rady Naczelnej na 30 lat opuszcza organizację. Od 1989 roku aktywnie uczestniczy w przeprowadzaniu zmian w ZHP. Na XXVIII Zjeździe ZHP w grudniu 1990 roku dochodzi do przywrócenia tradycyjnego Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego. Na tym samym zjeździe zostaje wybrany Przewodniczącym ZHP. W 1996 roku uczestniczy w światowej konferencji skautowej w Oslo. Przewodniczy tam delegacji odbierającej certyfikat członkowstwa ZHP w WOSM. Podczas jej trwania nagle umiera. Zostaje pochowany na Powązkach. Za swoje zasługi odznaczony był Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Armii Krajowej.